آقا جان!

بحق کوچه وچادر خاکی بیا
بیا
که سید علی ما تنهاست و چاهی ندارد که غصه هایش را با او در میان بگذارد.

بیا و رأس سبز شاپرکهایی باش که در جستجوی قبر یاس سرگردان کوچه های هاشمی اند.

ای پیدا ترین پنهان من!

تا تو بیایی مروارید چشمانم رابرای سلامتیت صدقه می دهم و برای آمدنت روزه سکوت می گیرم و با جام وصال تو افطار می نمایم.

نذر کرده ام که بیایی تا جان شیرین را فرش قدمها یت نمایم.
پس بیا که نذر خود را ادا کنم.

ای آفتاب عمر!

تا تو بیایی انتظار را قاب میکنم و بر لوح دلم می کوبم. فریاد را حبس می کنم و به سکوت اجازه حضور می دهم.

در نبود تو جام تلخ فراق را سر می کشم و سر به دوش هجران می نهم و برای آمدنت دعا می کنم.

به امید آنروز هزار و صد و هفتادمین شمع را روشن می کنیم و منتظرت می مانیم.

به خدای کعبه می سپارمت و سبد سبد نرگس و یاس تقدیمت میکنم.

لحظه با شکوه وصال

یابن الزهرا

کاش میدانستم که کجا وکی دلها به ظهور تو آرام خواهند گرفت.

بنفسی أنت!
به جانم سوگند که تا طلوع صبح صادق به انتظارت خواهم ماند ولحظه ها را با تمام سنگینی به دوش می کشم وسکوت ثانیه ها را به ازای فریاد زمان تحمل می کنم.

فقط برای رسیدن به لحظه با شکوه وصالت.

آقا جان!

در وادی انتظار زمان را بنگر که چگونه از هجر تو همچون شمع ذره ذره آب می گردد.

کی می آیی که قطره ها به دریا بپیوندند؟

خیبر گشای فاطمه (س) کی می آیی؟

کی می آیی که کران تا بیکران دلم را برایت چراغانی کنم وچشمانم را فرش قدومت نمایم؟

بیا که بهار بی صبرانه مشتاق آمدن توست وقلبم جویبار اشکهایی که هرروز وشب برای فراق تو ریخته می شوند.

یاس سفیدم! بیا که با ظهورت آیه”والنهار اذا تجلی”
تأویل گردد.

بیا که چشمه سار وجودم سخت خشکیده وفریاد العطش برآورده،بیا تا از نرگس چشمانت عطری برای سجاده ام بگیرم.

بیا ومرا زائر شهر قاصدکها کن،

بیا.

چه رنگی بهتر از رنگ تو

می نویسم برای تو یا صاحب الزمان

رنگ تو

در هیاهوی این دنیای هزار رنگ که هر رنگش کافیست که تو را از من بگیرد و قلبم را خانه ی هر بره گرگ صفتی کند.

تنها به تو دل خوشم 

که تنها من را در این دنیا رها نکنی و دستم را همچون پدری مهربان بگیری

چون، خود می دانم نجاتم تنها با توست

و بدون تو قطعا انسانی هزار رنگ می شوم که تنها رنگی که ندارد

رنگ توست 

و من از این می ترسم. 

یا مولانا یا صاحب الزمان ادرکنی و لاتهلکنی.