در مقالات قبلی نقش زنان در گسترش اسلام و زنان جهادگر را بررسی کردیم. در این نوشته نیز به نقش زنان در یکی از مهمترین اتفاقات عظیم تاریخ اسلام، یعنی حماسه ی جاودانه عاشورا خواهیم پرداخت.
میتوان نقش زنان را در واقع عاشورا در دو جنبه مورد بررسی قرار داد:
شناخت حق و مقتضای آن در اموری مثل تشویق مردان به عمل به یاری امام علیه السلام
از جمله میتوان به مادر و همسر وهب اشاره کرد. امام در مسیر مسافرت خود با وهب و همسر و مادرش برخورد کرد و آنها به این واسطه مسلمان شدند. وهب با ترغیب مادرش با وجود اینکه ۵ یا ۱۷ روز از عروسی اش نگذشته بود در رکاب امام حسین به شهادت رسید. همسرش با او عهد کرد که نزد امام علیه السلام متعهد شود بدون او به بهشت نرود. دشمنان سر وهب را برای مادرش فرستادند. او فقط خداوند را سپاس گفت و سر جوانش را بوسید. در حالی که شهادت فرزند خود را در رکاب امام حسین علیه السلام موجب روسپیدی خود میدانست سر را به سوی دشمن پرتاب کرد. او حطاب به سپاهیان دشمن گفت:
ما چیزی را که برای دوست داده ایم، دیگر باز نمی ستانیم.
همسر زهیر بن قین زمانی که فرستاده امام به نزدشان آمد، همسرش را ترغیب کرد تا به خدمت ایشان شرفیاب شود.
توعه حضرت مسلم را در فضای آن زمان در کوفه پناه داد.
ماریه دختر منفذ زنی بود که ثروت خود را در راه نهضت عاشورا بخشید. خانه او محل الفت شیعیان بود که در آنجا بحث علمی میکردند و مذهب امامیه ( اتنی عشری) را رواج می دادند.
تلاش زنان در عرصه فرهنگی برای رساندن پیام عاشورا
- سخنان حضرت زینب بعد از شهادت برادرش و خطبه های او در بازار کوفه و مجلس یزید همگان را به حیرت و اداشت.
- سکینه دختر امام حسین علیه السلام حوادث کربلا را به چشم خود دید و اشعار بلند ایشان در رسای پدر بزرگوارش در تاریخ ثبت شد. او از دانشمندان عصر خود بود که منزلش پایگاه ادیبان و شاعران بود.
روش پیامبر به عنوان تبیین کننده قرآن و اجرا کننده نام و تمام اوامر الهی، نشان میدهد که در حد امکان بستر لازم برای مشارکت بانوان در ابعاد مختلف اجتماعی آماده شده بود.
همه اینها زمانی اتفاق افتاد که فرهنگ جامعه آن روز عرب در زن ستیزانه ترین شکل ممکن بود.
